Pιχάρδος Σωμερίτης

Διαμαρτυρίες

Όχι στους _αντάρτες των πόλεων_!

_...Προτείνω ένα _αντιλόμπι_ όσων είναι αποφασισμένοι να επιβιώσουν στην
Αθήνα. Όχι
εναντίον των δικύκλων φυσικά. Αλλά για την επανένταξή τους σε μια
δημοκρατική
οργανωμένη κοινωνία. Με τους _αντάρτες των πόλεων_ δε νοείται
συμβιβασμός!..._

TA METPA, λέει, τα επεξεργάζεται το ΥΠΕΧΩΔΕ. Στόχος, και
αυτών, το _νέφος_ και το _κυκλοφοριακό_. Τι περιλαμβάνουν; Μα,
την ενθάρρυνση της χρήσης δικύκλων με τη δημιουργία χώρων
στάθμευσης και τη διαμόρφωση των οδοστρωμάτων για μια πιο
ελεύθερη και ακίνδυνη κυκλοφορία τους.

Αυτά μόνο; Αυτά αν πιστέψουμε το ρεπορτάζ πρωινής εφημερίδας.
Που προσθέτει όμως και τις απόψεις εκπροσώπου (δικηγόρου
μάλιστα) της Λέσχης Ελλήνων Μοτοσικλετιστών: πρόκειται για μια
_καλή αρχή_ αλλά χρειάζονται και πολλά άλλα, με πρώτο, αν
κατάλαβα καλά, την αλλαγή νοοτροπίας όλων των μη δικυκλούχων
που προφανώς, κατά τη γνώμη του, αποτελούν πρόβλημα.

E, λοιπόν, όχι. Καθέτως και οριζοντίως. Και να γιατί:

Πρώτον, τα δίκυκλα γενικώς παρανομούν. Οι οδηγοί τους, με
πρώτους τους επαγγελματίες, δε σέβονται κανέναν από τους
βασικούς κανόνες του KOK. Οι περισσότεροι δικυκλούχοι
κυκλοφορούν εντός και εκτός πόλεων χωρίς κράνος (που κάπως θα
τους προστάτευε), συχνά χωρίς φώτα τη νύκτα, χωρίς να τους
απασχολούν μονόδρομοι, πεζόδρομοι, πεζοδρόμια και διαβάσεις,
με τη βεβαιότητα θα έλεγα ότι οι νόμοι, οι κανόνες, τα μέτρα
απλώς δεν τους αφορούν. Ένα απλό, καθημερινό παράδειγμα: Τα
δίκυκλα, στο κόκκινο, δε σταματούν ποτέ εκεί που θα έπρεπε να
σταματήσουν, καλύπτουν όλο το χώρο της διάβασης των πεζών που
πρέπει έτσι να χορεύουν ανάμεσα στις ρόδες τους εισπνέοντας
και τα καυσαέρια από τα συνεχή _μαρσαρίσματά_ τους.

Δεύτερον, οι αρχές καλύπτουν αυτές και όλες τις άλλες
παρανομίες τους. Έχετε δει συχνά αστυνομικούς να παρεμβαίνουν
στους δήθεν _πεζόδρομους_; Έχετε δει συχνά να διαπιστώνονται
παραβάσεις σε δίκυκλα παρκαρισμένα σε πεζοδρόμια και που
αναγκάζουν έτσι τους πεζούς να χρησιμοποιούν το δρόμο; Έχετε
δει συχνά να υποχρεώνεται ο τρίτος _επιβάτης_ δικύκλου (συχνά
παιδάκι αχαρακτήριστων γονέων) να υποχρεώνεται να κατέβει ή να
υποχρεώνονται να διακόπτουν το δρόμο τους μοτοσικλετιστές
χωρίς κράνος;

Τρίτον, υπάρχει μία κατάφορη αδικία σε βάρος των κατόχων
αυτοκινήτων: τα περίφημα _Μονά-Ζυγά_, αλλά και τα έκτακτα
απαγορευτικά μέτρα όταν μας κόβεται σε όλους η ανάσα δεν
ισχύουν για τα δίκυκλα. Ερώτημα: δεν καίνε βενζίνη;

Τέταρτον, τα δίκυκλα, στην Αθήνα αλλά και παντού αλλού, είναι
για γνωστούς σε όλους λόγους μόνιμη πληγή για την ποιότητα
ζωής λόγω απαράδεκτων (και για την υγεία) θορύβων.

Θα μπορούσα να προσθέσω πολλά άλλα: τις αιφνίδιες προσπελάσεις
από τα δεξιά ενώ ο χώρος είναι ελάχιστος, τα _κόλπα_ στους
δρόμους που σε κάνουν να βλέπεις το χάρο με τα μάτια σου, την
αντικατάσταση κάθε κανόνα συμπεριφοράς με το _τσαμπουκά_ και
την απειλή. Κοντολογείς, τη συστηματικά αντικοινωνική
συμπεριφορά.

Βεβαίως, οι δικυκλούχοι δεν είναι οι μόνοι σατανάδες σε μια
χώρα αγγέλων. Δεν είναι λίγα τα αναλόγων επιδόσεων δίποδα. Οι
_άσοι του βολάν_ που ματώνουν εθνικές και παραλιακές δεν
αποτελούν σπάνια περίπτωση. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν πολλές
δικυκλικές εξαιρέσεις: έχω συναντήσει συχνά μοτοσικλετιστές με
κράνος στο κεφάλι (και όχι μόνο στο μπράτσο) και με σεβασμό
στους βασικούς κανόνες της οδικής κυκλοφορίας. Ενώ συνεχώς
συναντώ (ακόμη και... βλέποντας τον εαυτό μου στο καθρεφτάκι!)
πεζούς που τους αρέσουν οι κίνδυνοι και οδηγούς τόσο
ερωτευμένους με το IX τους που αισθάνονται _επιτέλους μόνοι_
ακόμη και στα έργα των εθνικών οδών.

Υπάρχει όμως _τροχαία_ (αυτή η λίγη) για τα αυτοκίνητα.
Τροχαία για τα δίκυκλα, τουλάχιστον στις πόλεις, δεν πρέπει να
υπάρχει. Αν υπήρχε, θα την είχαμε δει.

Έτσι, μόνο δέος μπορούν να προκαλέσουν οι σκέψεις του ΥΠΕΧΩΔΕ
για την ενθάρρυνση της χρήσης των δικύκλων στην Αθήνα (και να
κάτι το ιδιαίτερα χαρακτηριστικό: κανένας δε λέει να βοηθηθούν
απλώς τα ποδήλατα). Δέος εφόσον δεν υπάρχει κανένα πρόγραμμα
ουσιαστικής προστατευτικής αστυνόμευσης για τους κατοίκους
αυτής της πόλης και όλων των άλλων. Σ_ αυτή την πόλη -και σε
όλες τις άλλες- θέλουμε όλοι λιγότερο νέφος (άρα μετρό, τραμ,
σωστά λεωφορεία), λιγότερο θόρυβο που είναι εξίσου δολοφονικός
με το νέφος, καλύτερα πεζοδρόμια, πεζόδρομους και κοινούς
χώρους.

Μας έχουν στερήσει στην Αθήνα, αλλά και αλλού μερικές από τις
πιο σημαντικές ελευθερίες μας: οι γέροι είναι υποχρεωμένοι να
μένουν στα σπίτια τους εφόσον μόνον αθλητές μπορούν να
περπατήσουν στα γεμάτα εμπόδια πεζοδρόμια ή να διασχίσουν ένα
δρόμο. Ποια μάνα και που μπορεί να χρησιμοποιήσει αμαξάκι
ανάμεσα σε πασάλους, σκαλοπάτια, σκουπίδια, εμπορεύματα (το
κάθε μαγαζί θεωρεί το πεζοδρόμιο ως δικό του χώρο) και επίσης
δεκάδες, εκατοντάδες δίκυκλα;

Το ΥΠΕΧΩΔΕ μας έδωσε τους τελευταίους μήνες μερικές ευκαιρίες
να του πούμε _μπράβο_, κυρίως με τα αυθαίρετα και με την
υπόσχεση του περίφημου κτηματολογίου. Θα μας βουλιάξει τώρα σε
μια μεγαλύτερη ακόμη κόλαση δικύκλων; Υπάρχει βεβαίως ένα
_λόμπι_ (ακόμη ένα) που πολύ θα το επιθυμούσε. Προτείνω ένα
_αντιλόμπι_ όσων είναι αποφασισμένοι να επιβιώσουν στην Αθήνα.
Όχι εναντίον των δικύκλων φυσικά. Αλλά για την επανένταξή τους
σε μια δημοκρατική οργανωμένη κοινωνία. Με τους _αντάρτες των
πόλεων_ δε νοείται συμβιβασμός!

Υ.Γ. Επειδή με συγκίνησαν διάφορες _πληροφορίες_, προσπάθησα να μάθω. Και
τώρα
μπορώ να βεβαιώσω κάθε ενδιαφερόμενο, με βάση τα επίσημα κείμενα του OHE
και τις
διευκρινήσεις της αρμόδιας υπηρεσίας του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών
ότι το
εμπάργκο που έχει επιβληθεί στη Σερβία από το Συμβούλιο Ασφαλείας (χωρίς
καμία
αρνητική ψήφο) ΔΕΝ περιλαμβάνει τα φάρμακα και τα τρόφιμα. Αν τα παιδιά
έχουν
πρόβλημα στη Σερβία, αυτό οφείλεται σε άλλους λόγους. Μεταξύ των οποίων οι
κυριότεροι ήταν (ήταν, διότι τώρα ο Μιλόσεβιτς αλλάζει, επισήμως πολιτική)
το
κόστος του πολέμου: το λίγο συνάλλαγμα χρηματοδοτούσε τις παράνομες αγορές
όπλων
και όχι τις νόμιμες φαρμάκων. Και η παρέμβαση εκείνων (όχι μόνο εκεί) που
τροφοδοτούν τη μαύρη αγορά με τη διεθνή ανθρωπιστική βοήθεια.